Bolivia
Door: karelhoenderdos
Blijf op de hoogte en volg Karel
01 Februari 2012 | Argentinië, Salta
In Santa Cruz aangekomen opzoek gegaan naar een hostel, en uiteindelijk een gevonden vlakbij het centrale plein. Helaas was er in Santa Cruz eigenlijk niet bar veel te doen, dus hebben we onze paar dagen gevuld met een bezoek aan het wildwaterpark, de bios en de disco. Heb ook een dagje gegolfd, nadat ik het bestuur had overtuigt dat ik handicap 20 had.
Diezelfde dag ben ik door gegaan naar Sucre, de grondwettelijke hoofdstad van Bolivia. Na 15 uur in de slechtste bus ooit eindelijk aangekomen te zijn snel een hostel uitgezocht en richting bed. We hadden gehoord dat in Sucre het mogelijk was om mooi te paraglyden, maar helaas bleek dit duurder dan gedacht maar vonden we een mooi alternatief in quad rijden. Zo gezegt, zo gedaan, wij op de quad, alleen kreeg ik in eerste instantie een kinderquad met de helft minder vermogen.. Toen bleek dat ik de berg niet op kwam een fatsoenlijk 450 cc apparaat bedongen, en gekregen. Helaas vond ik sturen op deze nogal lastig en heb ik 2x in de bosjes geparkeerd en hem een keertje verticaal gelegd.
Na het quad rijden naar cafe Amsterdam door een vriendelijke Nederlandse uitbater, die toevallig een film liet zien over de mijnen waar wij twee dagen daarna heen zouden gaan. The Devil´s Miner, over de zilvermijnen in Potosí, waar sinds de opening van de mijn 8 miljoen mensen zijn overleden, ging over de 14-jarige Basilio die in de mijnen moest werken omdat hij de man van het huis was. Heel indrukwekkend, en de volgende dag richting Potosí gegaan.
Naast de zilvermijnen is het ook nog de hoogste stad ter wereld met meer dan 100.000 inwoners (ong. 4100 mtr.). Ik wilde de mijnen in daar, en de volgende dag vetrokken we om 9 uur richting de mijnen. Onze gids, Daniel, die ik rond de 35 schatte, werkte zelf 5 dagen per week in de mijnen, en 2 dagen als gids. Hij wist dus wel waar hij het over had. Eerst werd het proces laten zien hoe er van een paar stenen zilver werd gemaakt. Daarna gingen we naar een markt waar je kado´s voor de mijnwerkers kon kopen. Ookal gaat er een klein percentage van het geld dat je betaald om de mijnen in te mogen naar de cooperaties, kado´s worden altijd gewaardeerd.
Cocablaadjes zitten inbegrepen in het standaard arsenaal van een mijnwerker, omdat hij tijdens zijn werk niet kan eten, en toch energie moet hebben om het zware werk te verrichten. Dan waren er flessen frisdrank, flesjes 96% alcohol wat onze gids de dag daarvoor had opgedronken omdat het het einde van de week was, en staven dynamiet. Dat vond ik dan wel weer leuk, dus voor 2 euro een flinke staaf gekocht en we waren op weg naar de mijnen.
Na de lamp op ons hoofd aangezet te hebben gingen we naar binnen, in een van de 400 ingangen die van Noord naar Zuid lopen en van boven naar beneden, en die in totaal 150 km gangenstelsel kennen. Elke vijf minuten aan de kant als er weer een mijnwerker met een kar vol stenen aankomt, want machines hebben ze daar niet. (Misschien een pneumatische boor daar waar de grote gaten moeten worden gemaakt..) Op een gegeven moment kwam er iemand aanlopen met een kruiwagen, een oudere man van ik schat 45/50 jaar, maar je wordt er ook niet jonger op als je je hele leven in de mijn doorbrengt. Hij vertelde dat hij de dag ervoor om 10 uur s´ochtends begonnen was, terwijl het op dat moment 11 uur s´ochtends de volgende dag was. Ik vond dat hij wel wat dynamiet kon gebruiken, dus heb ik mijn staaf aan hem gegeven. Oprecht dankbaar als hij was, door de vermoeidheid was hij niet in staat om dat ook daadwerkelijk te tonen.
Ons bezoek aan de mijn eindigde met een bezoek aan de Tío, de duivel die in de mijnen heerst. Breng offers aan deze duivel en je zult worden beloont met goede aders en kwaliteit, maar doe je dat niet en de duivel zal je straffen en je leven nemen. Althans, dat geloven alle mijnwerkers.
Diezelfde dag de bus genomen, en s´avonds aangekomen in Uyuni, de opstapplaats voor alle tours over de 12.500 km2 tellende zoutvlakte. De dag erna de 3-daagse tour geboekt, en de volgende dag gingen we weg.
De eerste dag hebben we het locomotieven kerkhof bezocht, hier liggen alle treinen die zelfs de Bolivianen niet meer willen gebruiken om alle grondstoffen te vervoeren. Daarna gingen we naar de grootste zoutvlakte ter wereld, 12.500 km2. Hele speciale plek omdat je geen horizon kan zien.
De tweede dag was niet heel spectalulair, maar wel door hele mooie landschappen gereden. We kwamen al om 3 uur s´middags aan in het dorpje waar we verbleven, dus zagen we geen andere oplossing dan bier te gaan drinken, en de derde dag vroeg opgestaan en aan het einde van de tour hebben ze mij afgezet bij de grens en heb ik een bus genomen naar San Pedro de Atacama in Chili in de Atacama woestijn. Een van de droogste plekken ter wereld.
De eerste dag in San Pedro niks gedaan behalve de drie clasicos gekeken, Boca -River, Federer-Nadal en Barca-Real. De dag daarop een mountainbike gehuurd en een stuk wezen fietsen door de Valle de la Luna. Ik wilde de bus van zondag boeken, bleek dat er maar 3 per week rijden richting Argentinie, dus zat vast tot dinsdag.. In de tussentijd gesandboard, sterren gekeken bij een astronomisch centrum en in de hangmat gelegen.
Dinsdag dan eindelijk richting Argentinie, en in Salta aangekomen een hostel gezocht met een Frans meisje wat ik had ontmoet en lekker gegeten. De Argentijnen staan bekend om hun verfijnde varkensvlees, geserveerd per kilo en dat heb ik geweten. Kreeg een BBQ met anderhalve kilo vlees erop geserveerd voor 8 euro..
Vandaag even de stad in geweest en kaarten gekocht voor de voetbalwedstrijd van morgen. Boca Juniors tegen Santa Marina!
Hartelijke groet, vanuit Salta, Argentinie, 35 graden.
Diezelfde dag ben ik door gegaan naar Sucre, de grondwettelijke hoofdstad van Bolivia. Na 15 uur in de slechtste bus ooit eindelijk aangekomen te zijn snel een hostel uitgezocht en richting bed. We hadden gehoord dat in Sucre het mogelijk was om mooi te paraglyden, maar helaas bleek dit duurder dan gedacht maar vonden we een mooi alternatief in quad rijden. Zo gezegt, zo gedaan, wij op de quad, alleen kreeg ik in eerste instantie een kinderquad met de helft minder vermogen.. Toen bleek dat ik de berg niet op kwam een fatsoenlijk 450 cc apparaat bedongen, en gekregen. Helaas vond ik sturen op deze nogal lastig en heb ik 2x in de bosjes geparkeerd en hem een keertje verticaal gelegd.
Na het quad rijden naar cafe Amsterdam door een vriendelijke Nederlandse uitbater, die toevallig een film liet zien over de mijnen waar wij twee dagen daarna heen zouden gaan. The Devil´s Miner, over de zilvermijnen in Potosí, waar sinds de opening van de mijn 8 miljoen mensen zijn overleden, ging over de 14-jarige Basilio die in de mijnen moest werken omdat hij de man van het huis was. Heel indrukwekkend, en de volgende dag richting Potosí gegaan.
Naast de zilvermijnen is het ook nog de hoogste stad ter wereld met meer dan 100.000 inwoners (ong. 4100 mtr.). Ik wilde de mijnen in daar, en de volgende dag vetrokken we om 9 uur richting de mijnen. Onze gids, Daniel, die ik rond de 35 schatte, werkte zelf 5 dagen per week in de mijnen, en 2 dagen als gids. Hij wist dus wel waar hij het over had. Eerst werd het proces laten zien hoe er van een paar stenen zilver werd gemaakt. Daarna gingen we naar een markt waar je kado´s voor de mijnwerkers kon kopen. Ookal gaat er een klein percentage van het geld dat je betaald om de mijnen in te mogen naar de cooperaties, kado´s worden altijd gewaardeerd.
Cocablaadjes zitten inbegrepen in het standaard arsenaal van een mijnwerker, omdat hij tijdens zijn werk niet kan eten, en toch energie moet hebben om het zware werk te verrichten. Dan waren er flessen frisdrank, flesjes 96% alcohol wat onze gids de dag daarvoor had opgedronken omdat het het einde van de week was, en staven dynamiet. Dat vond ik dan wel weer leuk, dus voor 2 euro een flinke staaf gekocht en we waren op weg naar de mijnen.
Na de lamp op ons hoofd aangezet te hebben gingen we naar binnen, in een van de 400 ingangen die van Noord naar Zuid lopen en van boven naar beneden, en die in totaal 150 km gangenstelsel kennen. Elke vijf minuten aan de kant als er weer een mijnwerker met een kar vol stenen aankomt, want machines hebben ze daar niet. (Misschien een pneumatische boor daar waar de grote gaten moeten worden gemaakt..) Op een gegeven moment kwam er iemand aanlopen met een kruiwagen, een oudere man van ik schat 45/50 jaar, maar je wordt er ook niet jonger op als je je hele leven in de mijn doorbrengt. Hij vertelde dat hij de dag ervoor om 10 uur s´ochtends begonnen was, terwijl het op dat moment 11 uur s´ochtends de volgende dag was. Ik vond dat hij wel wat dynamiet kon gebruiken, dus heb ik mijn staaf aan hem gegeven. Oprecht dankbaar als hij was, door de vermoeidheid was hij niet in staat om dat ook daadwerkelijk te tonen.
Ons bezoek aan de mijn eindigde met een bezoek aan de Tío, de duivel die in de mijnen heerst. Breng offers aan deze duivel en je zult worden beloont met goede aders en kwaliteit, maar doe je dat niet en de duivel zal je straffen en je leven nemen. Althans, dat geloven alle mijnwerkers.
Diezelfde dag de bus genomen, en s´avonds aangekomen in Uyuni, de opstapplaats voor alle tours over de 12.500 km2 tellende zoutvlakte. De dag erna de 3-daagse tour geboekt, en de volgende dag gingen we weg.
De eerste dag hebben we het locomotieven kerkhof bezocht, hier liggen alle treinen die zelfs de Bolivianen niet meer willen gebruiken om alle grondstoffen te vervoeren. Daarna gingen we naar de grootste zoutvlakte ter wereld, 12.500 km2. Hele speciale plek omdat je geen horizon kan zien.
De tweede dag was niet heel spectalulair, maar wel door hele mooie landschappen gereden. We kwamen al om 3 uur s´middags aan in het dorpje waar we verbleven, dus zagen we geen andere oplossing dan bier te gaan drinken, en de derde dag vroeg opgestaan en aan het einde van de tour hebben ze mij afgezet bij de grens en heb ik een bus genomen naar San Pedro de Atacama in Chili in de Atacama woestijn. Een van de droogste plekken ter wereld.
De eerste dag in San Pedro niks gedaan behalve de drie clasicos gekeken, Boca -River, Federer-Nadal en Barca-Real. De dag daarop een mountainbike gehuurd en een stuk wezen fietsen door de Valle de la Luna. Ik wilde de bus van zondag boeken, bleek dat er maar 3 per week rijden richting Argentinie, dus zat vast tot dinsdag.. In de tussentijd gesandboard, sterren gekeken bij een astronomisch centrum en in de hangmat gelegen.
Dinsdag dan eindelijk richting Argentinie, en in Salta aangekomen een hostel gezocht met een Frans meisje wat ik had ontmoet en lekker gegeten. De Argentijnen staan bekend om hun verfijnde varkensvlees, geserveerd per kilo en dat heb ik geweten. Kreeg een BBQ met anderhalve kilo vlees erop geserveerd voor 8 euro..
Vandaag even de stad in geweest en kaarten gekocht voor de voetbalwedstrijd van morgen. Boca Juniors tegen Santa Marina!
Hartelijke groet, vanuit Salta, Argentinie, 35 graden.
-
01 Februari 2012 - 19:53
Maarten LA12:
Klootzak ga je naar LA BOMBERA ? vergeet me trainings pak niet he haha gr een jaloerse BOCA Supporter -
01 Februari 2012 - 22:16
Tia Gert:
Hola Karel,
Wat een heerlijk verhaal , leuk wij zijn ook met dynamiet en cocabladeren en sinas de mijnen in gegaan en hebben de tocht bij Uyuni gemaakt.
Leuk om weer te lezen. Heb je ook foto's van het treinenkerkhof? Ons fotorolletje, die had je toen nog, is zoekgeraakt.
Veel plezier in Argentina.
Besoso -
01 Februari 2012 - 23:20
Linde:
wat awesome allemaal kareltje! ik ben ook bij dat zoutmeer geweest, zooo vet is dat. Hoop dat je t naar je zin hebt en geniet xx
-
02 Februari 2012 - 06:07
Marjolijn:
Lekker verhaal weer! Maar waarom is de titel "tieten techno en trompetten" -
09 Februari 2012 - 18:51
Paul Hoenderdos:
Ja Karel, da’s dus een hele goeie vraag van je moeder. Want inderdaad, waarom “tieten, techno en trompetten” en niet gewoon “trompetten, techno en tieten”? Op die manier maak je het nodeloos verwarrend. Niet meer doen hoor. Is niet goed voor de thuisblijvers. Dat weet je net zo goed als ik. Aju, OME Paul -
12 Februari 2012 - 09:41
Pauline Heij:
Hey Karel,
Wat een geweldige reis. Hier vanmorgen -12 graden toen ik met de hond naar het bos ging, ben stront jaloers op jou 35 graden. Gelukkig gaat het hier nu dooien, eindelijk verlost van die schaatsgekte. Geniet van je reis en tot horens. -
15 Februari 2012 - 11:37
Enneke Braun:
wat een avonturen. Leuk om je verhalen te lezen. Argentinie vond ik ook zo prachtig. veel plezier nog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
