Camino de Karel

Het was donker in de Albergue, ze schatte mij niet ouder dan 20, 19 hooguit. Dat ik onvoldoende was voorbereid stond al sinds mijn binnenkomst in haar fronsende wenkbrauwen geschreven. ´Waar is je rugtas? ´, vroeg ze. 'Op mijn rug', antwoordde ik. Ze twijfelde nog, dus ik draaide mij om zodat het silhoutte van mijn comfortabele maar minimalistische rugtas langzaam zichtbaar werd voor de receptioniste. Binnen enkele seconden veranderde haar verontruste gelaat in een brede glimlach die een gevoel van medelijden verraadde. ´Ga je een weekje weg? ´, vroeg ze. 'Zo snel zal ik denk ik niet lopen', antwoordde ik. Nadat ik haar voor de zoveelste keer probeerde te overtuigen dat ik de Camino de Santiago ging lopen, ondanks mijn Hawaï-shirt dat volgens haar meer geschikt was voor het strand, bood ze mij een baan aan om mij voor het ergste te behoeden. De baan heb ik afgeslagen, ik zal lopen naar Santiago de Compostella (waar ik trouwens al bijna ben).

De Camino de Santiago dus, een pelgrimsroute naar het graf van de apostel Jakobus de Meerdere (Spaans: Santo Iago of in de Bijbel: Sancti Iacob, afgekort tot Santiago) in Santiago de Compostella dat volgens legendes in 814 CE is gevonden. Niet te verwarren met Jakobus de Mindere wie geen fluit te maken heeft met Santiago de Compostella of de Camino. Sommige katholieken wandelen de tocht om boete te doen voor hun zondes, maar ik heb nada op mijn kerfstok dus ook nada om boete voor te doen. Niet dat de route pas sinds zijn graf gevonden is wordt gelopen. De route werd al gelopen voor onze jaartelling als een heidense tocht naar Finisterre dat door de Kelten en later Romeinen 'het einde van de wereld' was gedoopt. Het heeft ook iets met schelpen en ganzen te maken, de laatste heeft in zijn voetafdruk wat weg van de driepoot van Poseidon en st. Jacobsschelpen zijn lekker. Het zal best, ik loop wel gewoon.

Volgens een enthousiaste traditie moet men deze tocht beginnen bij eigen voordeur, maar dat is wel erg ambitieus. De tocht stamt uit de tijd van Karel de Grote, wat niet de enige Karel was die ik onderweg tegenkwam. Wat dacht je van Koning van Spanje Karel II, of Karel III, in het eerste gedeelte van de tocht vaak afgebeeld. Toch jammer dat een ver familielid met dyscalculie de tel kwijt is geraakt en we nooit zullen weten welk nummer ik ben. Niet gek aangezien Karel 3 ook Karel 1 van Parma was, Karel 7 van Napels, en Karel 5 van Sicilië. Is ook verwarrend. Terug naar mijn voordeur, daar ben ik dus niet begonnen. Ik besloot het voordeel van de twijfel te genieten en vanaf Amsterdam naar San Sebastián te vliegen. Om de een of andere duistere reden is collectief besloten om St. Jean Pied de Port, een Frans dorp 15 kilometer van de Spaanse grens, als officieuze beginplaats te kronen. Echt handig is dat niet, want de eerste dag heb je al de moeilijkste etappe van de hele Camino te pakken. Salud op de eerste dag dus. Goed begin is het halve werk.

Het was nog donker, vroeg genoeg om de bakker te zien gapen, maar om 06.00 komt iedereen in de albergue collectief uit zijn of haar nest. Met de profetische woorden van Don, een Amerikaan die de Camino al een paar keer had gelopen: ´You don`t just have a Good Camino, you will have a Great Camino´ had ik voldoende motivatie om het donker in te lopen. ´Links of rechts? ´, vroeg ik aan dezelfde receptioniste wiens bezorgdheid was verdwenen omdat ze wist dat ik toch wel de bus of het vliegtuig terug kon nemen. Misschien zou ze zelfs wel blij zijn geweest om mij weer te zien. Wie weet, maar hoewel mijn vraag bloedserieus was omhelsde ze mij nog een keer en vertelde dat ze mijn gevoel voor humor waardeerde. ´Joder...´ Gelukkig liep iemand vlak voor mij linksaf de deur uit en liep ik er zelfverzekerd achteraan.

Best hoog, die Pyreneeën, en als ik achteraf niet beter had geweten zou ik zweren dat het een eitje was. Ik vergat alleen even dat het pas de eerste dag was, en dat de volgende dagen heel veel pijn zouden gaan doen aan mijn ongetrainde benen. Ik kan wel trots zeggen dat ik de bolletjestrui heb veroverd, op tientallen minuten gevolgd door ervaren Spaanse klimmers die opmerkte dat het leek alsof ik door de Franse Gendarmerie Nationale achterna werd gezeten. Aardige gasten wel, prima tempo, en we verzamelden een groep van zes Spanjaarden en een Nederlander (ik) om de dagen daarop mee te lopen. Deze dagen vulden zich met te vroeg opstaan, rond 1 a 2 s ´middags aankomen in de Albergue, een pintje opentrekken, en daarna nog een. Hartstikke gezellig, en voordat we het wisten kwamen we in Pamplona aan. Schitterende stad waar de traditie van stierengevechten nog vurig door het bloed stroomt. Dat resulteert in lange, verhitte Spaanse discussies waar je je maar beter buiten kan houden. Helaas moesten we hier afscheid nemen van een aantal medewandelaars, en liep ik alleen met Manuel verder.

We lopen over een bergpaadje, in een schitterend décor van glooiende groene heuvels en rijen wijnstokken zover het oog kan zien. Er staat trots geschreven: Calzada Romana (Romeinse weg). ´Joder… Putos Romanos… Inutiles, con su infrastructura de mierda. ´ Ik kijk om, Manuel is gestruikeld. Dat verbaast mij niks, want nog de meest ervaren berggeit zou hier minstens een van zijn enkels verstuiken. Gelijk heeft ´ie. Klote Romeinen. Als de vijand over deze paden optrok richting Romeins gebied zou minstens een derde fysiek gemankeerd ten strijdtonele verschijnen. Het merendeel van de Camino wordt over dit soort wegen gelopen. Dat heeft er behalve spierpijn voor gezorgd dat mijn achillespees gelijk mijn achilleshiel is geworden. Kennelijk was ik een zware baby want toen ik in de rivier van onoverwinnelijkheid werd gedompeld moest mijn moeder mij aan beide hielen vasthouden. Beide doen veel pijn. 'Putos Romanos.'

Om te voorkomen dat ik mijn tocht vroegtijdig moest afblazen heb ik in Burgos een fiets gehuurd. Mijn achillespezen hadden rust nodig, mijn blaren moesten helen, mijn spierpijn was zonder ibuprofen niet meer te harden, onderweg had ik ook weer eens bed bugs opgelopen, en een hele bijdehante mosquito had mijn arm en pols laten opzwellen zo dik dat ik mijn horloge moest verstellen. Klaar dus met deze tonterías, ook omdat ik mij had laten vertellen dat het stuk tussen Burgos en Leon niet al te boeiend was qua landschap. Degene die mij dat vertelde had gelijk. Een treurige, tragische, trieste troep (mooi allitererend, lelijk landschap) om de monotone symmetrie van deze troosteloosheid (ah, nog een) aan te geven. Ben erg te spreken over mijn keuze om hier de fiets te pakken.

In Astorga heb ik de fiets weer ingeleverd en ben ik lopend doorgegaan. Ik ben nu in een dorpje waar het ruikt naar rook (de hele dag al) vanwege de bosbranden in de buurt van Vigo. Nog 150 kilometer voor de boeg, al 650 kilometer achter de rug. Ik ben er bijna, heb geen spierpijn meer, en voor foto's klik je op het kopje foto's hieronder. De rest van de verhalen wachten in Nederland!

Saludos de peregrino Karel.


FAQ

1. Heeft elke pelgrim een stok?
Ja.

2. Is het nog leuk?
Ja.

3. Heb je wel eens gedacht om te stoppen met lopen?
Ja.

4. Wanneer kom je terug?
Volgende week donderdag.

UPDATE: foto's volgen asap